Daar heb ik 10 jaar voor gestudeerd

#alleskwijt

^{Eerste versie geschreven op 2014-05-30}

"Ik ben zo’n beetje alles kwijtgeraakt in de afgelopen 2-3 jaar, mijn bedrijf, mijn huis en ik lig in scheiding. Ik woon tussen de dozen in een kamertje van 4x4. Klote".

Ik weet niet zo gauw wat ik moet zeggen. De laatste tijd kan ik geen maat, kennis of collega tegenkomen zonder een verhaal over verlies. Verlies van werk. Relatie. En meer. Als 55+er is de kans op enige verbetering in de nabije toekomst zo goed als nul. Zeker als je leven en werk heeft gedraaid rond werk in de 'sociale sector'. "Een slachting is het. Ook al lees je er niks over".

Zwijgend kijken we naar de inmiddels lege glazen. "Wat zijn je plannen", probeer ik. "Achter de lopende band. Productiewerk. Alles wat ik maar krijgen kan. Ongeschoolde arbeid. Meer is er niet. Daar heb ik dan 10 jaar voor gestudeerd", vervolgt DJ wrang. Ik steek mijn hand op voor een nieuw rondje.

Ik tref Dirk-Jan zoals gewoonlijk in ons vaste cafe. Een keer per jaar spreken we af. Biljarten, bijpraten. Kennen doen we elkaar al vanaf de middelbare school. Jaren later volgden we samen een aantal colleges op de universiteit. Uit die tijd stammen de biljart avondjes, waarbij een vriendschap ontstaan is die inmiddels ruim 30 jaar oud is. Begin 80-er jaren stonden de kranten er vol van. Een kwart van de jongeren was toen werkloos: 'de verloren generatie'. Zo sprak men over ons. Een doemdenk scenario waarvan de voorspellende waarde naar het rijk der fabelen kon worden verwezen. En zo was het ook. Tot de laatste crisis.

Zijn carembole is raak deze keer. Terwijl ik de nieuwe situatie op het laken analyseer, sla ik de rest van mijn jenever naar binnen gevolgd door een flinke slok Palm. In gedachten verzonken volgt DJ mijn voorbeeld en ik krijt alvast mijn keu. "Mis", roept DJ. "Net zoals mijn hele leven" en hij steekt zijn arm op naar de barjuf voor een nieuw rondje. "Shitzooi", zegt DJ terwijl hij de glazen aanneemt van Anna die hem al doende een glimlach toespeelt. DJ verdwijnt in de rookruimte met medeneming van zijn versnaperingen. Ik maak snel mijn beurt af en volg hem..

"Een maat van mij is na 30 jaar trouwe dienst ontslagen en rijdt nu als 'vrijwilliger' in de rondte met ouwe van dagen", vervolgt DJ. "Verplicht 'participeren' op het busje, anders raakt 'ie z’n uitkering kwijt. En zo ken ik er nog wel een paar handjes vol. Allemaal met een hoge opleiding en plotseling aan de zijlijn".

Enigszins wankel staat DJ op en komt even later terug met 2 glaasjes Spa rood. "Anders wordt het niks met biljarten", zegt 'ie met een grijns. Er volgen diverse anekdotes uit eerdere 'biljart-avondjes' en we hebben de grootste lol. Je verdriet verdrinken heet dat. Enkele 'jongeren' aan de bar kijken verveeld om naar die twee 55-plussers die in kennelijke staat en ietwat luidruchtig hun jeugdherinneringen ophalen.

Anna, alert als altijd, komt informeren of de heren nog wat blieven. Een juiste inschatting, want de Spa rood is inmiddels op. "Mijn moeder komt straks ook", zegt ze terwijl ze een setje nieuwe kopstoten op tafel zet. "Hoe is het met Annie?"", vraag ik. "Goed", krijg ik als antwoord. "Dat zul je wel zien, want ze komt zo langs".

Annie is een immer goedlachse vrouw gezegend met een gouden hart en een postuur waar je niet omheen kan. Ze komt uit een gezin met 6 broers die haar altijd kwamen helpen als er hommeles was in de zaak. Ik onderga de hartelijke maar stevige begroeting van Annie terwijl ik naar DJ kijk die over zijn pijnlijke armen wrijft. "Hoe is het", buldert Annie terwijl ze met drie vingers een cirkel tekent in de lucht. Gehaast komt Anna 3 kopstoten brengen. "Op jullie gezondheid" en binnen een paar tellen zijn haar glazen leeg. "Nou hup", als ons wat tragere tempo opvalt. "Of zijn jullie inmiddels een stel ouwe mannetjes geworden?"".. Ehhmm..

Het rumoer aan ons tafeltje neemt toe. "Die goeie ouwe tijd", zegt Annie, terwijl ze het ene sterke verhaal na het andere oplepelt. We genieten als vanouds en vergeten efkes de realiteit. "Ik maak me een beetje zorgen om een van mijn kleinkinderen" zegt ze plotseling. Voor DJ is dat de trigger om huiswaarts te keren. "Moet je voor bij Roel zijn, ben sowieso niet meer in staat om na te denken". Ik loop mee naar buiten. "We bellen" en kijk hem na terwijl hij enigszins slingerend de straat uitrijdt.

Op ons tafeltje staan 2 dampende mokken zwarte koffie. "Kunnen we wel gebruiken dacht ik zo", zegt Annie. Ik luister naar haar verhaal en ben blij dat 10 jaar studie en 35 jaar ervaring de zorgen van een goede vriendin kunnen helpen verlichten.